Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żywiołem, który został do mnie przypisany jest woda, siła nieprzewidywalna i płynna, której nie sposób okiełznać. Ciekawa ocena, z którą na pozór nie powinnam się zgodzić. Przede wszystkim nie widzę siebie jako osoby, która może mówić bez końca, szczególnie mówić w nieskończoność o niczym. Jednocześnie jednak z doświadczenia wiem, że jeśli rozmowa zejdzie na temat, którym się pasjonuję - rzeczywiście mogę długo mówić. Kolejny aspekt tego żywiołu - pozorny spokój - również nie jest czymś, z czym czuję się szczególnie związana, choć nie raz nowopoznane osoby wspominały, że początkowo uznawały mnie za spokojną i cichą osobę, choć to pierwsze wrażenie szybko mija.Moja opinia na temat wyniku jest podobna - na początku aż prosiła się o zaprzeczenie, ale po dłuższym namyśle jest w niej ziarnko prawdy.

Żywiołem, który został do mnie przypisany jest woda, siła nieprzewidywalna i płynna, której nie sposób okiełznać. Ciekawa ocena, z którą na pozór nie powinnam się zgodzić. Przede wszystkim nie widzę siebie jako osoby, która może mówić bez końca, szczególnie mówić w nieskończoność o niczym. Jednocześ...

więcej mniej

Nasza współpraca nie zaczęła się wcale źle. Gdybym miała ją opisać, użyłabym słowa ,,zdystansowana". Gabi, gdy się poznałyśmy, miała na sobie białą koszulę, na której właśnie zakwitła czerwona plama po soku z czarnej porzeczki, który na nią wylałam. To był mój pierwszy dzień, więc od razu spanikowałam i zaczęłam wycierać plamę, co tylko pogorszyło sprawę. Gabi powstrzymała mnie i zniknęła, a kiedy ponownie ją zobaczyłam - przedstawiła się jako szefowa działu i olśniewała wszystkich koszulką w stylu tie-dye. 
Od tego czasu odnosiła się do mnie serdecznie, ale z dystansem, natomiast ja... Unikałam jej z całych sił. Dopiero po pół roku, kiedy obie musialysmy zostać po godzinach, ja jako osoba odpowiedzialna za projekt a ona jako kierowniczka odpowiedzialna za mnie, miałam okazję poznać Gabi jako osobę, zobaczyłam jej dedykację i całkowicie zmieniłam zdanie na jej temat.

Gabi mnie nie lekceważyła - po prostu dawała mi do zrozumienia, że nie ma się czym martwić. Zrozumiałam też jeszcze jedna rzecz - pomimo swoich kompetencji, nie potrafiła rozmawiać z ludźmi.
Od tego czasu nauczyłyśmy się wspólnie pracować, ona planowała działania, a ja podtrzymywałam morale działu i wspierałam ją, gdy tego potrzebowała. 

Po roku od naszego pierwszego spotkania nasz dział wybijał się spośród pozostałych, składając się że zżytej grupy ambitnych ludzi, a ja i Gabi współdzieliłyśmy stanowisko kierownicze, nadzorując kolejne projekty z efektywnością, którą każdy nam zazdrości.
 

Nasza współpraca nie zaczęła się wcale źle. Gdybym miała ją opisać, użyłabym słowa ,,zdystansowana". Gabi, gdy się poznałyśmy, miała na sobie białą koszulę, na której właśnie zakwitła czerwona plama po soku z czarnej porzeczki, który na nią wylałam. To był mój pierwszy dzień, więc od razu spanikował...

więcej mniej